*سپهر و هستي* روياهاي واقعي من و بابا

مدتهاست عادت كردم تو اين وبلاگ باهات حرف بزنم، قربون صدقه ت برم، درددل كنم، بايادآوري كارات انرژي بگيرم ،حتي ازت تشكر كنم... اينبار هم مي خوام بخاطر حضورت تو خونه براي هزارمين بار و بيشتر ازت تشكر كنم... يادمه وقتي تو يه ني ني كوچولو تو دل مامان بودي و هنوز دنيامونو روشن نكرده بودي شبها كه بيخواب مي شدم به سختي مي گذشت... اما اين روزها باوجود يه ني ني كوچولوي ديگه و بيخوابيهاي شبانه، ديگه بيداري برام آزاردهنده نيست، هربار كه چشم باز ميكنم و تو رو كنارم مي بينم لذت حضورت تمام لحظات رو برام قشنگ و رويايي مي كنه... درحاليكه تو،درخواب ناز و عميقي،بارها و بارها نوازشت مي كنم، مي بوسمت و قربون صدقه ت مي رم و نمي دوني اين چقدر لذتبخشه و بيخواب...

پسركوچولوي مهربون و دوست داشتني مامان! ديشب ساعت 2شب ازخواب بيدار شدي وطبق معمول اول باگريه دنبال من گشتي و وقتي ازبودنم خيالت راحت شد سيب خواستي! - نمي دونم چراسيب!شايد خواب ديده بودي - برات سيب آورديم و توبغلم خورديش و بعدهم آب خوردي و سرتوگذاشتي كنار صورتم و منو بوسيدي و بالبخند معصومانه و سحركننده ت كه نشانه ي رضايت كامله،خوابيدي... من هم مدتي به چهره ي آسمونيت نگاه كردم تا خوابم برد... چندشب پيش عمو مرتضي از تبريز به خونه مون اومده بود - بايه جعبه شيريني خامه اي- كه عكس العمل تو بعداز ديدنش واقعا تماشايي بود ;پريدي هوا و ازخوشحالي فرياد كشيدي; خلاصه اون شب حسابي مست شيريني ها بودي اونقدر كه شيطونيهاي معمولت يادت رفته بود و فقط به يه...

امروز يه روز برفيه ... اول صبح وقتي ازپنجره اتاقت بلوراي سفيدبرفو ديدم كه مي رقصيدن و پايين ميومدن و زمين وآسمون رو با رقص و آواز عاشقانه شون، آشتي داده بودن يادقشنگي هاي پايان ناپذيرزندگيم افتادم و ازخداي زيباييها بازبون ناتوانم تشكر كردم.... داشتن آرامش... سلامتي... بابا ... تو... واين ني ني كوچولو... وخيلي ثروتاي ديگه كه فقط داشتن يكيشون به همه ي ثروتهاي دنيا مي ارزه و من چقدر خوشبختم... دونه هاي برف همچنان مي رقصن و مي رقصن و و من از اين ذوق زده ام كه يه ساعت ديگه تو بيدار مي شي و زمينو به يه رنگ ديگه مي بيني... سفيد و پاك... و مي دونم كه تو هم ذوق مي كني... دستاي كوچيكتو تصور ميكنم كه به سمت بلوراي برف دراز مي كني تا حداقل ي...

باز آسمون ابري شد و زمين خيس بارون و وجودم تشنه ي نوشتن... سپهر كوچولوي قشنگم! در ذهنم برگهاي زرد و نارنجي رو تصور مي كنم كه چطور بارون پاييزي صورت غبار گرفته شون رو جلا ميده و انگار طراوت و زيبايي رو حتي بيش از قبل، بهشون برمي گردونه و حس مي كنم كه بارون با دل من هم همين كارو مي كنه هميشه فكر مي كنم زندگي ،همين حسهاي قشنگه  ... زندگي تو حساب كتاباي ما، سبك سنگين كردنامون، افكار و تصوراتمون و حتي درد و رنج هاي خودساخته مون خلاصه نشده، زندگي برام مجموعه اي از حسه، و اين حسهاي ماست كه روحمون رو شكل مي ده  وتو اين دنياهم البته زندگيمون رو... هرچقدر كه حسهامون لطيفتر باشه ،روحمون شفافتر و صيقلي تر مي شه و حتي اطرافيانمون...